“Такога трэшу я не памятаю”. Зварот Надзеі Гацак пасля “выбараў” (відэа)
Старшыня аргкамітэту Маладых хрысціянскіх дэмакратаў Надзея Гацак звярнулася з паслявыбарчым відэазваротам:
І так. Я доўга думала зрабіць відэа ці напісаць тэкст па выніках маёй першай перадвыбарчай кампаніі. І вырашыла прадубляваць. Непасрэдна ў гэтым тэксце вы прачытаеце, калі прачытаеце канешне, пра гэты незабыўны досвед кандыдата у дэпутаты.
1. Не, я не маю і не мела ніколі ілюзій наконт падліку галасоў і прызначэння дэпутатаў. Ясна як дзень, што там усё даўно прадумана і прапісана. Маёй задачай не было заклікаць людзей на выбарчыя ўчасткі і падмануць іх. Наадварот, я старалася данесці інфармацыю пра тое, што выбараў у нас няма, але ёсць магчымасць скарыстацца інфармацыйнай прасторай, каб данесці да людзей тое, што практычна немагчыма зрабіць у звычайны час. У маім выпадку пасыл быў у тым, што з адукацыяй усё складана і мы маем распрацаваны план рэформы. Канкрэтны план з канкрэтнымі зменамі.
2. Не. Я не хацела і не хачу быць дэпутатам. У нармальнай краіне з нармальнымі выбарамі я б працавала у штабе таго, хто сапраўды мае досвед, мае прафесійныя здольнасці. Можа, нават маёй любімай Вольгі Кавальковай. А калі б усё ж вырашыла балатавацца, то пачала б з мясцовых саветаў. Не, я не маленькая і разумею, што прайсці трэба кожную прыступку, каб быць гатовай да складанасцяў. І агітацыя мая была б на шмат больш актыўнай. Паверце – НА ШМАТ!
3. Я была вельмі здзіўлена тым, што былі і ёсць людзі, што ўспрымаюць мяне сур’ёзна. Гэта вельмі натхняе! Былі, канешне, і такія, што раскрылі сваё “я” і распавядалі на чужых старонках, пра мяне сваё меркаванне, пры гэтым нават не ведаючы мяне асабіста, а на маёй лайкалі фотачкі. Прабачце, я не люблю такога. Але, гэта ладна. А ўсім, хто напісаў мне пра падтрымку, патэлефанаваў, быў побач у асабліва цяжкія моманты, тыя, хто ні разу не сказаў “ну ты і дура” і “куды ты прэшся?”, я хачу сказаць асаблівы дзякуй. Магу пайменна, але тады гэты тэкст будзе занадта даўгім. Дзякуй, што ўбачылі ў ва мне штосьці, што я сама пакуль не бачу. Гэта, вы нават уявіць не можаце, як матывуе.
4. Так, я ведаю свае слабыя бакі і ў любым выпадку буду над імі працаваць.
5. Чаму я не знялася ў апошні дзень. Калі казаць шчыра, таму, што былі людзі, якія вырашылі прыйсці прагаласаваць упершыню гадоў за 15. Ім асаблівы дзякуй, гэта натхняе! І яшчэ гэты іх паход на ўчастак можа стацца крокам, які пазней, ну калі мы будзем мець выбары, прывядзе іх галасаваць. І тады ўжо іх галасы палічаць.
6. Пад час перадвыбарчай мы ездзілі на сустрэчу ва Украіну і там, калі я распавядала пра БХД, МХД і пра метады працы ў нас, украінцы сядзелі з адкрытымі ротамі, яны нават не уяўлялі, што ў нас усё так. Пасля, пры размове, падыходзілі і казалі, што трэба мець мужнасць ісці супраць сістэмы. Вось так выходзіць, што я захапляюся імі, а яны намі. Дзіўна наогул, што намі хтосьці захапляецца, бо ў Беларусі часта чуеш зусім іншае і, здаецца, ужо звыкся з тым, што любы вынік працы будзе ацэнены як адмоўны. Ладна. Час усё паставіць на свае месцы.
7. Можа, канешне, мне здаецца, бо я сама ўдзельнічала у выбарах, але такой актыўнай кампаніі не было пэўна з 2010 года. А такіх фальсіфікацый… Я, прынамсі не памятаю. Кампанія была досыць агрэсіўная. Фальсіфікацыі ж на столькі бессаромныя, здаецца дах знесла канчаткова. Думаю, градус незадаволенасці ў грамадстве падвышаецца з кожным тыднем і прэзідэнцкія выбары могуць аказацца агнём! Мне б хацелася ўжо двіжухі.
8. Досвед. Гэта тое дзеля чаго варта было ўдзельнічаць у кампаніі. Я цяпер магу сказаць, над чым мне трэба працаваць. А таксама магу сказаць, што стану больш стрыманай. Гэта тое, чаму вучаць такія авантуры. Але, на дзіва, мне не было сумна, нецікава, наадварот, я з вялікім імпэтам чытала законапраекты, планы, шляхі дзеянняў. Не тое, што ў школе… Да-да.
9. СМІ. Аграменны дзякуй тым СМІ, што бралі каментары, інтэрв’ю, асаблівы дзякуй за дэбаты, яны былі неверагодныя!
10. Я думала, што мне будзе балець, калі я пачую крытыку. Аказалася, што не. Зусім не. Выключэннем стаецца толькі неканаструктыўная крытыка, проста таму, што я не разумею, навошта пісаць і казаць фігню.
11. Я глядзела на свайго апанента па акрузе і думала, што ён бы мог перамагчы і без фальсіфікацый. Калі б захацеў. Але маем, што маем.
12. Я ўсё тая ж Надзя. Стала трошкі больш таўстаскурай, упэўненай у сабе, трошкі больш скептычнай. Але зрэшты, я тая ж і ўсё адно люблю ўсіх навакол. Можа, гэта мая галоўная памылка, але ну што ж паробіш?..
І апошняе, аднойчы нам сказалі вось такую рэч, думаю, крайне важную ў любых умовах, і асабліва ў нашых: “Калі вас не пераварваюць, значыць вас не з’елі”. Думаю, пакуль не з’елі.
